เมื่อฉันติดอยู่ที่ฮิโรชิมาในช่วงน้ำท่วมครั้งใหญ่ที่สุดในรอบหลายทศวรรษ (2)  

เดินทั้งๆที่รู้ว่ารถไฟชินคันเซ็นยังยกเลิกทุกเที่ยวก็ไม่ผิดที่จะหวังว่าจะไร้สาระ ความหวังริบหรี่เป็นเพียงข้อมูลจากไกด์ของเราที่บอกว่าเวลา 3 โมงเย็นเขาจะประกาศอีกครั้งว่าวันที่ชินคันเซ็นนี้เปิดหรือใหม่

ไม่ใช่แค่เรา นักท่องเที่ยวและคนญี่ปุ่นจำนวนมากรอที่สถานีโดยหวังว่ารถไฟหัวกระสุนจะกลับมาให้บริการ เราซื้ออาหารและเครื่องดื่ม เตรียมพร้อมสำหรับการรอที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไร

เมื่อเดินขึ้นไปที่ชานชาลา ฉันเห็นชินคันเซ็นสองคันจอดอยู่ทางด้านซ้ายและด้านขวา รถไฟขบวนหนึ่งมีที่นั่งแทบทุกที่นั่ง มาลีบอกว่าคนเหล่านี้ติดค้างอยู่ที่สถานีตั้งแต่เมื่อคืนนี้ เนื่องจากเกิดดินถล่มในหลายพื้นที่ จึงจำเป็นต้องหยุดรถไฟกะทันหัน ประตูของขบวนอื่นปิดสนิท ไม่มีใครอยู่ในนั้น

เราเดินไปที่ชานชาลาที่มีคนเข้าคิวรออยู่แล้ว

คาดหวังแค่ไหนจากการรอคอยรสหวาน เฉพาะคนไข้เท่านั้นที่สัมผัสได้

ขณะที่ฉันเดินเข้าห้องน้ำเพื่อถ่ายของเหลวออกจากร่างกาย ช่างถ่ายวิดีโอที่เกี่ยวข้องกับชะตากรรมโทรมาบอกข่าวดีว่าชินคันเซ็นที่จอดอยู่ตอนนี้สว่างขึ้นแล้ว เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผมก็รีบเดินครึ่งวิ่งกลับไปที่ชานชาลาโดยไม่ลืมล้างมือ

ขณะที่เขาเดินไปที่ชานชาลา เขาเห็นว่ารถไฟตื่นแล้ว ผู้คนที่มารอเข้าแถวเรียงกันเป็นแถวอย่างเป็นระเบียบโดยหวังว่าจะได้ออกไปในเร็วๆ นี้

แถวนั้นม้วนตัวเป็นงู แต่ก็ยังรู้ว่าใครเป็นคนแรก

ภาพที่ฉันเห็นทำให้ฉันนึกถึงหลายสิ่งหลายอย่าง เหตุการณ์ที่ฉันเคยเห็นบนหน้าจอทีวีเมื่อญี่ปุ่นประสบภัยพิบัติและผู้คนเข้าแถวซื้ออาหารหรือสิ่งของอย่างเป็นระเบียบ

สถานการณ์จะหนักแค่ไหน ญี่ปุ่นก็ยังเป็นญี่ปุ่น

ลูกของดวงอาทิตย์ก็เป็นลูกของดวงอาทิตย์เช่นกัน

ดร.กฤตินี พงศ์ธนาเลิศ เจ้าของนามปากกา เกตุวดี ซึ่งเป็นคอลัมนิสต์ของ The Cloud เคยให้สัมภาษณ์ว่า การสร้างชาติของญี่ปุ่นเน้นเรื่องวินัย และพฤติกรรมที่ไม่เป็นระเบียบ เช่น การเข้าคิวถือเป็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมทางสังคม

นั่นทำให้แม้ในยามยากลำบากที่แต่ละคนควรใช้สัญชาตญาณการเอาตัวรอด แต่ดูเหมือนทุกคนจะควบคุมตัวเองได้ดีมาก แม้จะเร่งรีบที่สุด หิวที่สุด กระหายมากที่สุด ลำบากที่สุด และสิ้นหวังที่สุด คนญี่ปุ่นก็รู้วิธีรอเช่นกัน

จากนั้นการรอของเราก็สิ้นสุดลงหลังจากรอนานกว่า 6 ชั่วโมง

เมื่อประตูชินคันเซ็นเปิดออก วิวสองข้างทางมืดแต่เหมือนเห็นแสงสว่าง เป็นระยะในภาษาญี่ปุ่นขณะที่รถเคลื่อนไปยังแต่ละสถานี พี่จูน นักเดินเรือ แปลให้เขาฟังว่า: เขาประกาศขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องทนทุกข์ทรมาน – ย้ำว่าเขาประกาศหลายครั้ง

อันที่จริงไม่ต้องขอโทษก็ได้ ทุกคนรู้ดีว่านี่ไม่ใช่ความผิดของผู้ให้บริการ นี่เป็นภัยธรรมชาติที่อยู่เหนือการควบคุมของเรา แต่ญี่ปุ่นยังคงเต็มไปด้วยความรับผิดชอบ – โดยเฉพาะความรับผิดชอบ แตกต่างจากบางเมืองที่เรื่องนี้ยังห่างไกล

ขณะนั่งรถไฟชินคันเซ็นที่มุ่งหน้าไปโกเบ ผมก็เปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อติดตามสถานการณ์เช่นกัน จำนวนผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นจากวันก่อน จำนวนคนหายเท่ากัน ในใจภาวนาขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี

ใจหนึ่งกังวล แต่อีกใจก็รู้ดีว่าญี่ปุ่นผ่านไปแล้วเหมือนเคยผ่านมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ภัยพิบัติทุกอย่างทำให้เขากลายเป็นนักสู้

อย่างที่คุณรู้ เมื่อเราพังทลาย เราก็สร้างใหม่ได้ เราจะแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม

เมื่อถึงจุดนี้ ฉันก็นึกถึงคำสองสามคำของเด็กผู้ชายคนหนึ่งจากหนังสือ Let’s live together ที่บอกเล่าเรื่องราวของเด็กๆ และครอบครัวที่ผ่านเหตุการณ์สึนามิครั้งใหญ่ในญี่ปุ่นในปี 2011 เขียนโดย Ken Mogi และแปลโดย Marina Kobayashi .

“ในชีวิตอายุ 16 ปีของฉัน ฉันได้ประสบกับความเศร้า ความทุกข์ ความเจ็บ ความเหงา ความทุกข์ ความกลัว ความหิว ความปิติ ความปิติยินดี และความปิติ และยังคงต้องพักที่ศูนย์อพยพ แต่คิดว่าตั้งแต่รอดจากสึนามิมาได้ จากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ยอมแพ้และพยายามอยู่ต่อไป”

ฟ้าหลังฝนสวยนะเรารู้ เราแค่ต้องอยู่จนถึงเวลานั้น ขอให้ผู้อยู่อาศัยทุกคนปลอดภัยและรอฝนหยุดด้วยกัน

 

ติดตามบทความ / ข่าวสารเพิ่มเติม ได้ที่ : dondarrockphotography.com